Eitthvað nýtt á hverjum degiÞað er ekkert sem heitir vont veður á Ísland, það heitir bara að vera vitlaust klæddur! Það að leggjast í grasið eða snjóinn, horfa upp í himininn, leyfa veðrinu að leika um sig og finna hvernig hægir á hjartslættinum og hvernig slaknar á manni er ódýr og auðveld leið til að njóta lífsins. Njótum hversdagsins allt árið og gerum stundirnar eftirminnilegar, það þarf ekki að vera flóknara en þetta. Mig langar að skora á ykkur að gera eitthvað nýtt á hverjum degi í a.m.k. 90 daga. Því bið ég ykkur að hjálpa mér að koma með fleiri hugmyndir til að njóta hversdagsins. Setjið endilega inn komment að neðan:
StuðlagilHólmanesKlifbrekkufossarStapavíkVöðlavíkHafnarhólmiHengifossSnæfellStórurðAllar myndir eru í eigu Tanna Travel, nema annað sé tekið fram. Munið að koma með fleiri hugmyndir til að njóta hversdagsins, setjið endilega inn komment að neðan eða á Facebook! Fylgdu okkur á Instagram!
0 Comments
Mig hefur alltaf langað til að sofa undir berum himni og ég skil eiginlega ekki af hverju ég hef ekki gert það fyrir löngu löngu síðan, held ég hafi alltaf verið að bíða eftir einhverju! Ég dreif mig svo loksins í síðustu viku og þetta var algjörlega dásamlegt.
Ég á mér uppáhaldsstað inni í dalnum, upp með fossunum á fallegri mosagróinni hæð með útsýni yfir bæinn minn og fjörðinn. Við Eyja (íslensku fjárhundur) fórum að græja okkur um kl. 20:00, það var óþarfi að fara of snemma í háttinn og gangan ekki svo löng. Í bakpokann fór svefnpoki, koddi, ullarsokkar, föðurland, langerma nærbolur, ullarbuff, tannbursti og tannkrem, sjúkrakit, súkkulaði, aukasokkar, klósettpappír og sótthreinsigel, vatnsbrúsi, pottur, hundamatur, kaffi og prímus, en bíddu, ekkert gas til. Ég hringdi í sjoppurnar hér og þar og ekkert gas til. Hvernig gat ég klikkað á þessu!! Nú átti ég nokkra kosti, hætta við (sem var náttúrulega ekki alvöru kostur), leita hjá vinum og vandamönnum að gasi eða hreinlega hita mér vatn heima og vona að morgunkaffið sem ég myndi laga mér yrði sæmilega heitt – því hver sefur úti og fær sér ekki kaffi að morgni?? Sem betur fer á ég svo dásamlegan frænda sem sefur úti og gerir allskonar skemmtilegt og mér datt í hug að hringja í hann. Hann átti gas og lagði meira að segja helling á sig, til að ég gæti fengið það lánað. Við Eyja vorum lagðar í hann kl. 22:15. Það mátti vart á milli sjá hvor var spenntari, ég eða hundurinn, þó hún hafi auðvitað ekkert vitað út í hvað við vorum að fara. Við gengum upp á brúnina og þegar þangað var komið skrifaði ég í dagbókina mína, þetta þurfti náttúrulega að „dokumenta“. Um miðnætti skreið ég ofan í svefnpokann, batt hundinn við bakpokann, því annars hefði hún bara farið inn á heiði að djamma eitthvað, og lagðist til hvílu. Birtan var dásamleg og líklega um 12°C. Ég hefði trúlega sofnað strax ef ekki hefði verið fyrir hundinn sem var alls ekki tilbúin til að loka augunum, fuglarnir að trufla hana og líklega hefur hún fundið lykt af kindum eða rebba langar leiðir. Ég sofnaði á öðru auganu og svo báðum og þegar ég rumskaði um miðja nótt lá Eyja hjá mér og hjúfraði sig upp að mér. Best í heimi. Við vorum búnar að sofa kl. 07:16 og nú var fyrsta verk auðvitað að laga kaffi 😊 Við morgnuðum okkur og höfðum það huggulegt og vorum komnar heim um 09:00. ÞETTA ÆTLUM VIÐ SKO AÐ GERA AFTUR! Ég veit að það gera þetta margir og þetta er ekki eitthvað súper sérstakt en fyrir mér var þetta geggjað og það er það sem mér finnst að lífið eigi að snúast um, að maður sé að gera eitthvað fyrir sig sem manni finnst geggjað. Það njóta þess svo allir í kringum mann! Bíðum ekki - #ÉGFYRIRMIG #LÍFIÐERNÚNA Fylgdu okkur á instagram Við fengum þá snilldarhugmynd fyrir nokkru að það væri sniðugt að ferðast á nóttunni og sofa á daginn. Íslenska sumarnóttin er svo seiðandi að það er ekki annað hægt en að laðast að henni. Við stukkum því á að koma þessari hugmynd í framkvæmd og fengum hinn frábæra fjalla- og gönguleiðsögumann Skúla Júlíusson með okkur. Hann heitir Skúli MJ á facebook og ég held að MJ hljóti að standa fyrir MountainJúl, því hann er óþrjótandi fjallagarpur og skrifaði m.a. bækurnar "101 Austurland - Tindar og toppar" og "101 Austurland - Gönguleiðir fyrir alla" Við lögðum af stað frá Egilsstöðum, kl. 21:00 föstudagskvöldið 18. júní. Ferðafélagarnir komu bæði fljúgandi og akandi inn á svæðið og eins var fólk af Austurlandi með í för. Ekið var sem leið liggur upp á Vatnsskarð, þar sem gangan byrjaði. Það er óhætt að segja það að tíðin hafi verið óvenjuleg en nýsnævi lá yfir öllu svæðinu. Héldum af stað á Geldingafjallið kl. 22:18 og vorum á toppi þess kl. 23:30. Laufléttur galsi var kominn í mannskapinn og það var augljóst að líkaminn var farinn að búast við því að komast í hvíld, en nehei, hér var enginn að fara að sofa. Við þrömmuðum í snjónum niður í Stórurðina og fundum okkur fallega mosagróna eyju sem stóð upp úr snjónum, þar sem við nestuðumst. Þá var klukkan orðin 02:37. Þrátt fyrir að snjór lægi yfir mestallri urðinni þá hefur hún einhvern ótrúlegan töfraljóma og mann langaði bara að pakka sér inn, njóta þess að horfa upp í himininn og láta sig dreyma. Við gengum Mjóadalinn til baka niður í Njarðvík og þegar við komum í Mjóadalsvarpið tók æpandi appelsínugul sólin á móti okkur. Vá-in féllu vinstri og hægri og það er eitthvað við það að vera úti um miðja nótt uppi á fjalli og horfa á sólina. Það var svo sjónarspil að sjá hina heittelsku austfjarðarþoku læðast inn Víkina og uppeftir fjallshlíðunum. Við vorum komin í bílinn rétt um kl. 06:00 á laugardagsmorgninum. Það var kærkomin hvíld að leggja höfuð á kodda í Blábjörgum á Borgarfirði um 07:00 og nú var kostur að geta sofið hratt! Næsti dagur, sem var sami dagur, já maður verður hratt ringlaður, þá kíktum við á fallega lundann í Hafnarhólmanum og fórum í Blábjörg spa, maður minn hvað það var dásamlegt. Það var dekrað við okkur á alla kanta, okkur færðir drykkir í pottinn og við nutum þess að slaka á fyrir næstu nótt. Þegar við höfðum borðað snemmbúinn kvöldverð keyrðum við til Eskifjarðar þar sem tékkað var inn á Hótel Eskifjörð og tekin smá orkukría (e. power nap) Við héldum út hinn forna Helgustaðahrepp kl. 21:00 laugardagskvöldið 19. júní, að upphafsstað göngu okkar í Valahjalla, Karlsskála. Upphaflega var áætlað að ganga til Vaðlavíkur um Krossanes og heimsækja Valahjalla í leiðinni, en við fengum það skemmtilega verkefni í þessari næturgönguseríu að þurfa að nota plön B og huga að plönum C. Það var nefnilega ófært í Vaðlavík og því ekki hægt að sækja hópinn þangað. Við gengum því fram og til baka sömu leið. Veðurspáin var búin að sýna okkur að þær væru töluverðar líkur á að við fengjum sudda á göngunni en allir lögðust á eitt við að breyta spánni og veðrið lék við okkur. Gangan í Valahjalla er ekki líkamlega erfið en um tiltölulegar brattar skriður er að fara og gott að vera í fókus þegar gengið eru um þær. Sem betur fer var enginn það syfjaður að það væri vandræði 😊 Þegar upp á Valahjallann var komið skoðuðum við leifar af braki úr þýskri herflugvél sem fórst í Sauðatindi í 22. maí 1941 og stórbrotin ummerki eftir berghlaup úr Sauðatindi árið 2014. Það var magnað að sjá og leiðsögumaðurinn okkar Skúli, sagði okkur frá því að hann, við annan mann, hefði verið á svæðinu þegar þetta var að gerast, enn voru að rúlla niður risastórir grjóthnullungar þegar þeir áttu leið um og sáu þér sér ekki annan kost en að leita vars og snúa svo við. Þarna nestuðumst við og einhverjir lokuðu augunum í smástund. En það var nú ekki lengi. Birtan var dásamleg, sólin var tekin að skína á fjallatoppa Suðurfjallanna og bleikur „blámi“ lýsti upp Valahjallann. Þá var klukkan 02:47. Á leið niður af hjallanum stoppuðum við, við tjörn, sem við vitum ekki hvort hefur nafn og það var eins og að koma í ævintýraheim. Þarna áttum við töfrastund. Við komum til baka í bílinn við Karlsskála rétt um kl. 06:00 á sunnudagsmorgni. Þá voru allir tilbúnir til að fara í háttinn og einhverjir dormuðu í bílnum á leið til Eskifjarðar. Sunnudagurinn var nýttur í að safna kröftum fyrir Snæfell, nú þurfti heldur betur að safna aukaorku og nota til þess öll trixin í bókinni. Sundlaug Eskifjarðar kom þar sterkt inn, við endurnærðum okkur þar í pottum, sauna og kalda karinu og hápunkturinn voru rennibrautirnar 😊 Áður en við héldum frá Eskifirði fengum við okkur snemmbúinn kvöldverð í Randulffssjóhúsi, en það er veitingastaður rekinn í gömlu sjóhúsi byggðu af Peter Randulf árið 1890. Þaðan stunduðu norskir sjómenn síldveiðar allt til 1930 og verbúðin þeirra lítur út eins og þeir hafi bara skroppið í kaffi en aldrei komið aftur. Geggjaður kvöldverður, eftirmatur og allur pakkinn. Vel fyllt á orkubúskapinn. Við lögðum af stað að Snæfelli, kl. 20:00 frá Egilsstöðum, sunnudaginn 20. júní. Einhverjir bættust í hópinn sem ekki voru í fyrri göngum og nú bættist Linda Pehrsson við, sem fararstjóri með Skúla. Komið var við í Laugarfelli fyrir síðasta pissustopp áður en við héldum af stað á konung fjallanna, Snæfellið sjálft. Við vorum nú orðin dálítið spennt fyrir nóttinni, hvort svefngalsi myndi hafa mikil áhrif á mannskapinn. Það átti eftir að koma í ljós. Vegna snjóalaga gátum við ekki keyrt inn í Snæfellskála eins og við ætluðum okkur, þess vegna keyrðum við inn Eyjabakka og lögðum upp við Hafursárufs. Það var smá aukaspölur eða um 10 km. fram og til baka, en það var enginn að pæla í því, slík var spennan að toppa Snæfell, spáin var glimrandi fín, skínandi bjart og vonir um að sjá yfir allan heiminn þarna uppi. Gengið var yfir sléttuna með Hafursánni að fjallsrótum og glens og gaman á leiðinni. Það var augljóst að hópurinn var vel samstilltur og tilbúinn í slaginn. Í 1100 m.y.s. kl. 01:38 var sólarupprás og þvílíka stundin, tíminn stöðvast og það eru bara þú og sólin sem skipta máli. Þegar allir voru búnir að fá sína stund héldum við áfram og í 1400 m.y.s tókum við snemmbúinn morgunverð með eldrauða sólina á móti okkur. Örlítil þreyta komin í einhverja í hópnum en hún var fljót að hverfa við kaffisopa og kökusneið. Við toppuðum Snæfellið kl. 05:20, flestallir í hópnum að gera það í fyrsta sinn. Þetta uppfyllti allar væntingar, þvílíka útsýnið. Kannski ekki yfir hálfan heiminn, en svona allt að því. Kverkfjöll, Kistufell, Askja, Herðubreið, Dyrfjöll, Lónið, Eyjabakkajökull, Brúarjökull og ég veit ekki hvað. Það er svo magnað að vera í svona hópi þar sem allir eru glaðir og spenntir, það gerist eitthvað ólýsanlegt innra með manni, tíminn stendur í stað og allir klukkutímarnir sem fóru í það að ganga verða að dögum og vikum af ánægju og gleði. Niðurgangan var töluvert styttri en uppgangan, við áðum á sama stað og á uppleið, morgunkaffið tekið fyrir síðasta spölinn. Vel flestir urðu börn og renndu sér niður á rassinum, eina 400 m., skítt með buxurnar, það mátti hugsa um þær síðar. Þegar niður fjallið var komið var steikjandi sól og fínheit og nú var farið á stuttermabolinn. Þá var kl. 07:30. Við gengum svo yfir sléttuna að bílnum og ég myndi ljúga ef ég segði að þeir 5 km. hafi ekki verið neitt langir, þeir tóku aðeins í! En gleðin skein af hverju andliti og morgunverður og heitar náttúrulaugar á hálendishótelinu Laugarfelli biðu okkar. Þvílíku næturnar sem við vorum búin að upplifa, maður trúði því varla að þetta væri að verða búið. Við vorum komin í Egilsstaði kl 12:30 mánudaginn 21. júní, útitekin, þreytt, alsæl, með boxið fullt af nýjum minningum og hjartað af vináttu. Nú mátti sofa. Takk fyrir samveruna, þetta verður sko endurtekið að ári! Ummmæli:
"Kærar þakkir fyrir okkur! - Frábær ferð og skemmtileg, mikil náttúruupplifun, skemmtilegur félagsskapur og einstök leiðsögn - engin ástæða til að hanga sofandi innanhúss þegar maður getur verið „úti alla nóttina uns dagur rennur á ný“ eins og segir í kvæðinu." Sigurbergur og Guðrún, Reykjavík "Þvílíkar perlur,þvílíkir töfrar. Náttúran,samveran, frelsið. “Úti alla nóttina, engum háður ég er…” Takk fyrir mig!" Kata, Akureyri. "Við gripum tækifærið og tókum þátt í stórskemmtilegum næturgöngum með Tanna Travel. Það var einstök upplifun að njóta náttúrunnar að næturlagi, upplifa kyrrðina og fá miðnætursólina í fangið. Frábær fararstjórn og stórskemmtilegir göngufélagar. Vonandi verður þetta endurtekið að ári! Kærar þakkir fyrir okkur." Sóley, Berglind og Fjóla From August 2019 to March 2020, I had the amazing opportunity to be an exchange student in *AUSTURLAND. From the moment I learned where I was to stay, I googled every beautiful landmark and landscape. The beauty of Austurland overwhelmed me in every photo I could see. I deemed that the only way I could truly experience the region was to create a “bucket-list” of all the things I had to do and see before I left, and I did accomplish many things on the list while I was there. Whether it be lounging in the natural baths of the highlands, exploring the rich history at Skriðuklaustur, or visiting the picturesque rainbow road of Seyðisfjörður, the Austurland has an infinite amount of places to explore. As I spent more time exploring and living in the Austurland region, I began to realize that my “bucket-list” approach to experiencing the beauty of my second home might not have been the best way. I found that purely being there, breathing in the fresh Icelandic air, speaking with the friendly people that treat you like family even if it is the first time you have met, and seeking out adventure along the way created an unforgettable experience in itself. I found that my favorite part about visiting the Austurland was to be in the Austurland.
Being in Austurland may require some more work than driving to the next checkmark box on your bucket list. It means diving face-first into the culture, livelihood, and cuisine of the region. I quickly found out that being in this mystical place might also be in the little things: Gas-station hotdogs with all the toppings, the waterfalls on the mountainsides while you drive, or the Góðan daginn you will get from a passerby on your walk to the bus stop. Because although I did not finish my bucket list in all of its entirety before I left, I know that I was able to entirely experience the Austurland.
Að víkka sjóndeildarhringinn er svo þroskandi. Það er hægt að gera á marga vegu. Við gerum það meðal annars með því að ferðast, fá innsýn í mismunandi menningarheima, setja okkur í krefjandi aðstæður, horfa hlutina úr mörgum áttum, setja okkur í spor annarra og vera opin fyrir því að við erum ekki öll eins, sem betur fer. Ég gæti sagt margar sögur þar sem ég og við fjölskyldan höfum lent í lærdómsríkum og fyndnum uppákomum á okkar ferðalögum, bæði innanlands og erlendis, en ætla ekki að gera það núna. Mig langar frekar að segja ykkur frá „syni okkar“ Daníel og dóttur okkar Svanhildi Sól. Daníel er frá Lockport, Buffalo í New York fylki í Bandaríkjunum. Hann er skiptinemi. Hann hefur búið hjá okkur frá því um miðjan ágúst í fyrra og verður fram í miðjan júní á þessu ári. Hann er 16 ára, verður 17 í mars. Hann fer héðan reynslunni ríkari, tekur hluta af okkar menningu til síns heima og blandar við þeirra. Hann mun aldrei gleyma þessu ári, segir sögur frá Austurlandi og Íslandi svo lengi sem hann lifir og örugglega heimsækir hann okkur og landið „sitt“ aftur og aftur, með vinum og fjölskyldu. Við munum líka heimsækja hann og læra nýja hluti. Svanhildur Sól verður 18 ára í febrúar og býr hjá dásamlegri fjölskyldu í Katalóníu. Hún er líka skiptinemi. Þar á hún „litla systur“ sem elskar hana. Hún borðar hádegismat kl. 15:00 og kvöldverð kl. 21:00. Hún fylgist með sjáfstæðisbaráttu Katalóna, átti „skrýtin“ jól og lærir katalónísku. Í minningunni verður þetta allt hluti af stórkostlega þroskandi reynslu. Þessir krakkar eru fyrirmyndir í sínu samfélagi, þau koma reynslunni ríkari heim, með fullt af mistökum og erfiðum uppákomum í reynslubankanum, þar sem þau fóru svo rækilega út fyrir þægindahringinn sinn í svo mörgu og stóðu á eigin fótum, voru ein í heiminum í smá stund. Þau átta sig betur á veikleikum sínum og styrkleikum og kunna betur að meta það sem hversdagsleikinn færir þeim. Þau eignast sjálf sig að betri vinum. Við verðum líka reynslunni ríkari eftir þetta, við erum nefnilega ekki bara „fjölskylda“ þessa unga manns, heldur erum við einnig gestgjafar. Við erum því fjölskyldugestgjafar og tökum því ábyrgðamikla hlutverki alvarlega og leggjum okkur fram við uppeldið sem og gestgjafahlutverkið. Það opnar augu manns að útskýra menningu okkar, hefðir og sögu og sýna fallega náttúruna. Við kunnum fyrir vikið svo mikið betur að meta það sem við eigum.
Af hverju er ég að segja ykkur þetta? Vegna þess að mér finnst þetta skipta máli, að við séum góðir fjölskyldugestgjafar. Allir sem heimsækja landið okkar ættu að fá það viðmót, hvort sem þeir dvelja hér í stuttan tíma eða langan. Við leggjum okkur fram við það. Að þessu sögðu langar mig að hvetja okkur öll til að víkka sjóndeildahringinn, læra að meta það sem við eigum, verða betri í dag en í gær, læra af reynslunni, fagna velgengni hvers annars og fjölbreytileika mannkynsins, leggja okkar að mörkum til samfélagsins, vera fjölskyldugestgjafar. Það þarf heilt þorp til að ala upp barn. Um daginn fórum við í fjölskylduferð, frumburðurinn átti 20 ára afmæli, og okkur langaði að gera eitthvað eftirminnilegt. Það er viðtekin hefð hjá okkur að búa til óvissuferðir við hin ýmsu tilefni, það setur ákveðinn tón í ferðirnar og alveg sama hvað er gert, öllum þykir það spennandi og skemmtilegt. Það eina sem var sérstök ósk afmælisbarnsins var að borða á Gistihúsinu á Egilsstöðum, þar kemur maður aldrei að tómum kofanum, maturinn er alltaf góður, þjónustan framúrskarandi og andrúmsloftið gott. Við smíðuðum því ferð í kringum það. Það var af nógu að taka og við lentum því í smá vandræðum að velja á milli hvað við vildum gera en ákváðum á endanum að byrja á því að bruna í hið margumtalaða Stuðlagil. Það er um klukkustundar akstur frá Egilsstöðum, 20 mín frá þjóðvegi 1 um Jökuldal þegar ekið er norður. Við bæinn Grund á Efri-Jökuldal er búið að gera þetta fína bílastæði og setja upp upplýsingaskilti. Það var smá suddi, en það kom ekki að sök því í skottinu voru gönguskór, úlpur, húfur og vettlingar, því þó það hafi verið komið vel fram yfir miðjan maí þá er alltaf gott að vera við öllu búinn. Við gengum niður að gilinu og það má með sanni segja að þarna sé fallegt. Stuðlabergið blasti við okkur, og sægræn áin, sem var öskugrá hér áður fyrr, liðaðist niður gilið. Gæsirnar lágu á hreiðrum og létu sem þær væru ekki þarna, vonuðust til að við sæum þær ekki og við þóttumst ekki sjá þær. Það tók okkur um ½ klst. að ganga til og frá bílastæðinu á Grund, en auðvitað er hægt að dvelja lengur á svæðinu, ganga upp eða niður með gilinu og endalaust hægt að taka myndir. En suddinn og hungrið ærði okkur aftur í bílinn og í Egilsstaði þar sem við fengum okkur afmælismálsverðinn sem beðið var eftir. Við höfðum ákveðið að gera úr þessu gistiferð og enduðum á að gista í Óbyggðasetri Íslands. Þangað höfum við margsinnis komið og elskum að heimsækja Denna og Örnu og skoða það sem þau hafa svo mynduglega byggt upp, en við höfðum aldrei gist þar. Nú gafst okkur líka tækifæri á að njóta þess að fara í nýja spa-ið þeirra og það er allt svo skemmtilegt sem þau gera, niður í minnstu smáatriði, þau fara aldrei útaf sporinu í að fylgja upplifun af gamla tímanum. Við foreldrarnir héngum í afslöppunarrýminu og bræðurnir svömluðu í pottinum. Inn á milli, skutumst við öll í brennheita gufuna. Við gistum í gamla bænum þar sem andrúmsloft liðinna tíma svífur yfir og áður en við vissum af hafði svefninn haft yfirhöndina. Morgunmatur var borinn fram á milli kl. 08 og 10 og við nutum hans með hjónum frá Ameríku, sem sögðu okkur allt um það hvar þau væru búin að vera á Íslandi og hvað þau væru lukkuleg með að hafa fundið Óbyggðasetrið, þar sem þau gistu í tvær nætur og gátu notið nágrennisins. Þau höfðu farið í gönguferð daginn áður og þegar við kvöddum þau, voru þau á leið í hestaferð með Denna. Við hinsvegar, fórum í Egilsstaði, þar sem búið var að skipuleggja flugferð með Flugfélagi Austurlands. Það fyrirtæki hefur nýhafið rekstur og alveg stórkostleg viðbót á svæðinu. Hann Sigurbergur Ingi tók á móti okkur og strákarnir nutu flottrar flugferðar inn yfir dalina á Héraði og hálendið. Þeir voru mjög sáttir þegar þeir komu til baka og ekki yrði ég hissa ef þeir yrðu flugmenn einn daginn. Við smelltum okkur á nýja pizzastaðinn á Egilsstöðum áður en lengra var haldið, Askur Pizzeria. Þar er úrvalið skemmtilegt, öðruvísi en á mörgum öðrum stöðum og við hefðum eiginlega þurft að leggja okkur þegar við vorum búin að klára af diskunum, því eins og svo oft áður, borðuðum við kannski einum of hratt og mögulega einni sneið of mikið. Þá lá leiðin á besta útsýnisstað til að sjá lunda á landinu, en okkur lá forvitni á að vita hvernig hann hefði það. Á leiðinni þangað komum við við á Héraðssandi, en höfðum ekki tíma til að stoppa þar nema í stutta stund. Þangað förum við síðar, smellum því inn í aðra óvissuferð og allir verða voða hissa. 😊 Leiðin lá yfir Vatnsskarð, þar sem við fengum magnað útsýni yfir Héraðið, yfir á Smjörfjöllin og ef vel var að gáð mátti sjá Langanes í fjarska. Borgarfjörður eystri, tekur alltaf á móti manni með bros á vör og lundinn var kátur að vanda, alsæll með þessa fínu aðstöðu sem Borgfirðingar eru búnir að byggja upp fyrir okkur mannfólkið, svo við getum skoðað þá og tekið myndir og sýnt öllum hvað þeir eru sætir. Við enduðum svo óvissuna í tvöfaldri stúdentaveislu hjá frænkum okkar, sátum úti í sólinni, hlóðum enn meira á batteríin með skrafi við ættingja og nutum góða veðursins, gleðinnar og góðra veitinga.
Afmælisbarnið var sátt. Bakgarðurinn er ekki alltaf það sem maður telur það skemmtilegasta til að sjá og heimsækja. Ég er svo heppin að hafa fengist að ferðast víða og ekki síst um mitt eigið Austurland. Hér eru margir fallegir staðir, margir hverjir sem fáir heimsækja en aðrir sem eru orðnir sjálfstætt aðdráttarafl. Ég var kannski 10 ára þegar ég fór í mína fyrstu svokallaða páskaferð með pabba á snjóbílnum Tanna og fleira fólki. Þar sem ég sit og skrifa þetta finn ég lyktina úr Tanna, af nestinu og svefnpokanum. Þetta var ævintýraheimur, hvít víðáttan svo langt sem augað eigir og snjóbíllinn sem lullar áfram á sínum hæga og róandi hraða. Við pabbi erum að græja okkur fyrir páskaferð, saxbauti í dós fer í nestiskassann, sem er heimasmíðaður úr viði, egg, súkkulaði, brauð, íslenskt smjör og fleira góðgæti. Ullarvettlingar og föðurland eru ómissandi í töskuna. Ég er óþreyjufull að komast af stað, kveð mömmu og stekk út. Snjóbílnum Tanna er ekið upp á stóra kerru og við drögum hann sem leið liggur upp Fagradal, í Egilsstaði, inn Vellina og upp á Fljótsdalsheiði þar sem finna þurfti góða „þúfu“ til að ná honum niður af kerrunni. Þetta var síðsti parturinn af ferðalaginu, gekk alltaf allt of hægt og ég vildi bara komast af stað, ná upp hita í Tanna og njóta þess svo að horfa á landslagið liðast hjá og skrafa við farþegana. Fyrsti áfangastaðurinn og sá síðasti í þessum ferðum var Snæfellsskáli. Fírað var upp í Tóku, sem var sólóeldavél, húsið hitað, nestið dregið upp, spilað á spil, spjallað og sungið. Seint í háttinn, snemma á fætur, sem mér fannst nú reyndar ekki skemmtilegast í heimi. En úr svefnpokanum skildi ég og hélt hópurinn af stað inn á Vatnajökul. Ýmist í góðum veðrum eða slæmum, með skíðafólk í eftirdragi eða ekki, snjósleðar með í för eða ekki, eða annar snjóbíll. Lóraninn vísaði okkur leiðina.
Á þaki snjóbíls Tanna var þaklúga, sem við sátum stundum í og dingluðum fótunum niður í bílinn eða fórum út á þakið og sátum fram á og sóluðum okkur. Að upplifa þetta er ekki hægt að lýsa með orðum, og þó ég væri bara barn þá skynjaði ég að ég naut forréttinda, forréttinda við að eiga Ísland, eiga fallegan bakgarð, eiga frið og upplifa ævintýri með náttúrunni. Snæfell, Vatnajökull og nágrenni eiga svo stóran part í hjarta mér að við skírðum fyrsta barn okkar í Snæfellsskála og fékk hann nafnið Jökull Logi. Þessi forréttindi hafa fylgt mér og enn bý ég við þau, Austurland er bakgarðurinn minn og ég nýt hans svo sannarlega. Margt hefur breyst frá því að ég var barn en á Austurlandi eru enn allir þessi fallegu staðir til að heimsækja, sumar, vetur, vor og haust og því gott að gefa sér góðan tíma þegar komið er austur. Eftir þessa frásögn þá spyr ég mig, hvað varð eiginlega um saxbautann? |
|